Kan revan Kerkük... Şiiri - Şah Ali Yaşar

Türkmen yurdunu bulut bulut dumanlar sarmış
Seyire seyire soluyor gül yanaklı benizler...
Kökleri çahşamış asırlık çınarların
Kuruyor dal atmış körpe filizler...
Her yan uçurum!
Her karış mahşer!
Yutuyor diri diri
Yutuyor aydınlığı derin dehlizler...

İçinden çıkılacak iş değil bu! ..
Hakkın esâmesi okunmaz...
Düşenin halinden kim anlar?
Vurdukça vuruyor hain
Allah'tan korkmayan, kuldan sakınmaz...
Altta kalanın canı çıkıyor
Kan sızıyor hilâlin buğulu gözlerinden
Malum; vurdumduymaz köhnemiş düzen
İt, iti ısırmaz
Yılan, yılana dokunmaz...

Dilini mi yuttun?
Arsızlığa mı yattın kör olası dünya?
De konuşsana! ..
Bu mudur tabiat kanunu?
Böyle midir beşeri yasa?
Savunmasız insanlara doğrultulan namlular mı müstehâk?
Barış ayağıyla atılan canlı bombalar mı revâ?
Çocuklar, kadınlar, ihtiyarlar
Sivil ve masum Halk mı emsalin?
Mahreç-i İman mı korktuğun rüya?

Vayy dünya! .. Zalim dünya...
Zayıfa hasım! .. Güçlüye nedim dünya...
Hani ya eşitlik? Nerde özgürlük?
Ayarsız terazin! .. Adaletin vahim dünya...

Göz var, hizan var...
Akıl var, izan var...
Kalp var, vicdan var...
Gel de kahrolma! ..

Vurulmuş Telafer'in telli turnası
Şah Hüseyin aşkına
Susuz kalmış Kerbâla yürekler yanıyor...
Bedbaht el derilmiş Erbil
Hoyrat dil kırılmış Kerkük
Ay dönmüş şaşkına
Gökte yıldızlar kanıyor...

Kundakta çınaklanmış çâğalar
Kan revan umut
Yarınlar meçhul...
Türkmen sırtına saplanmış çengelli hançer
Kurşun kurşun dağlanmış vahdet-i vücut
Can bedenden dökülmüş pul pul...
Devir; o devir değil
Rağbet yok mertliğe
İhanet; hem kel
Hem fodul! ..

Bu kan
Ve bu gözyaşı...
Ehline iklim-i tufan
Batılın melanet savaşı...
Yankısı Fizan'a erişir
Acısı eritir taşı...

Bu kan özdür, tutar adamı...
Adam adam yutar adamı...
Adamlıktan atar adamı...
Adam olana damlası yeter
Seli, sürüye katar adamı...