Kan revan Kerkük Şiiri - Şah Ali Yaşar

Türkmen yurdunu bulut bulut dumanlar sarmış
Seyire seyire soluyor gül yanaklı benizler…
Kökleri çahşamış asırlık çınarların
Kuruyor dal atmış körpe filizler…
Her yan uçurum
Her karış mahşer
Yutuyor diri diri
Yutuyor aydınlığı derin dehlizler!..

İçinden çıkılacak iş değil bu!
Hakkın esamesi okunmaz…
Düşenin halinden kim anlar?
Vurdukça vuruyor hain
Allah’tan korkmayan, kuldan sakınmaz...
Altta kalanın canı çıkıyor
Kan sızıyor hilâlin buğulu gözlerinden
Malum... Vurdumduymaz köhnemiş düzen
İt iti ısırmaz
Yılan yılana dokunmaz!..

Dilini mi yuttun?
Arsızlığa mı yattın kör olası dünya?
De konuşsana!..
Bu mudur tabiat kanunu?
Böyle midir beşeri yasa?
Savunmasız insanlara doğrultulan namlular mı müstahak?
Barış ayağıyla atılan canlı bombalar mı reva?
Çocuklar, kadınlar, ihtiyarlar...
Sivil ve masum halk mı emsalin?
Mahreç-i iman mı korktuğun rüya?

Vayy dünya… Zalim dünya…
Zayıfa hasım… Güçlüye nedim dünya…
Hani ya eşitlik? Nerde özgürlük?
Ayarsız terazin… Adaletin vahim dünya!..

Göz var hizan var
Akıl var izan var
Kalp var vicdan var
Gel de kahrolma!..

Vurulmuş Telafer’in telli turnası
İmam Hasan Hüseyin aşkına
Susuz kalmış Kerbela yürekler yanıyor…
Bedbaht el derilmiş Erbil
Hoyrat dil kırılmış Kerkük
Ay dönmüş şaşkına
Gökte yıldızlar kanıyor!..

Kundakta çınaklanmış çağalar
Kan revan umut
Yarınlar meçhul…
Türkmen sırtına saplanmış çengelli hançer
Kurşun kurşun dağlanmış vahdet-i vücut
Can bedenden dökülmüş pul pul…
Devir, o devir değil
Rağbet yok mertliğe
İhanet, hem kel
Hem fodul!..

Bu kan
Ve bu gözyaşı…
Ehline iklim-i tufan
Batılın melanet savaşı…
Yankısı Fizan’a erişir
Acısı eritir taşı!..

Bu kan özdür, tutar adamı
Adam adam yutar adamı
Adamlıktan atar adamı
Adam olana damlası yeter
Seli, sürüye katar adamı!..