Kan Çiçekleri Şiiri - Serdar Erdemir

……………………….(Ponera Pregrina)

Ponera Pregrina;
Yalnızlığının hicran musluğu cigarandan
Küller damlar, yüreğimin katran tablasına.

Ateşten buğu, ölüm kokan yalnızlığında
Yitirilmiş yarınlar mıhlı bakışlarında.
Gözlerim yanıyor ışıyan yalnızlığında,
Kan Çiçekleri açar,her nefes alışında.!

Kapkara bir duman yükseliyor ellerinden,
Sisler bürüyor etrafını, koca başının.
Mahremini rüzgâr sıyırıyor üzerinden,
Dökülüyor tül, tül karanlığa ak saçların…

Ponera Pregrina;
Ölüm kusan kurşun gibi, sürülür namluya
Çakmağının kızıllığında uyuyan Anka.!

Soğuk bir namlu uzantısı gibi doğrulur,
Cigaran hedefte can çekişen umutlara.
Ceylan gözlü bir bahar, yüreğinden vurulur
Zemheri kokulu hazan sıçrar yarınlara.

Ellerin uzanır, gecenin soğuk tenine,
Uykusuz bir ateş böceği, yanar kavrulur
Köz olmuş yüreğinden kıvılcımlar uçuşur,
Düşer cansız avuçlarının hissizliğine.!

Ponera Pregrina;
Aykırı bedenler sevişir, avuçlarında,
Yalnızlığının kangren azabı sabahında.

Esmer bir yerli mızrağı batar gözlerime
Soluksuz güvercinler tüner ciğerlerime
Habil’in ölüm sırrı nasırlı ellerimde.!
Baldıran acısı yayılır, tüm bedenime…