Kan Çiçekleri Şiiri - Gülsen Dede

Öylesine geçip gitme ey yolcu !
Bakıp geçtiğin yer gelincik tarlası değil sadece,
Geçit vermez muhteşem gücün yeniden dirilip boy verdiği yerdir Gelibolu...
Her sabah güne uyanan ve gülümseyerek can bulan başka bir surettir.
On beşinde mezun vermeyen liselilerdir boy boy yeşeren.
Parmak tutmayan tüfekten damlayan candır güneşe yüz süren.
Kınalı başların düştüğü yerden açan kandır toprağı gölgeleyen.
Seyit'in omuzunda yükselen direniştir arşa değen.
Savaşmayı değil, ölmeyi emreden Mustafa Kemal'in göğsünde inleyen ağrıdır dinmeyen .
Ve şarapnel parçasıdır kızılca hüzünle ağıtla dillenen.
Bir avuç toprakta yer bulamayan binlerce merminin şaşkın adresidir bu efsunlu yer.
Bir tas hoşafta tokluğu unutmuş inançtır toprağa serilen.
Geçit vermeyen Çanakkale'de,
Gökyüzünde çarpışan merminin sevincidir gelincikler.
Her karış toprakta göğe yükselen şehittir gelincik tarlasında salınan.
Anzak'mış, İngiliz'miş, Fransız'mış bakmamış künyesine.
Laz'ı, Ermeni'si, Kürt'ü, Çerkez'i, Azeri'si koyun koyuna yatar da;
Sormamış hangi dilden uyursun diye...
Akla zarar bir harpten yıkılmış insan bedenleri yatar Gelibolu'da.
İnsan, insana karışmış
Gelincik insana sarılmış, oradan toprağa uzanmış yatıyor.
Yüz yıl ötelerden ders verircesine diyor ki:
İnsana huzurla yaşamak düşer,
Çiçeğe boy vermek.
Son nefeslerin durduğu yerde,
Son dersi verircesine uzanmak düşer gökyüzüne...
Barışı anlatmak düşer toprağa kan çiçekleriyle.
Kardeşçe var olmak düşer yağmurla ıslanıp toprağa karışırcasına.
Nehirlerde çağlamak düşer coşkuyla akarcasına.
Son nefese kadar özgürce yaşamak düşer her cana.
İşte bu yüzden diyor ki Mehmet Akif :
"Bastığın yerleri 'toprak' diyerek geçme, tanı!
Düşün altındaki binlerce kefensiz yatanı.
Sen şehit oğlusun, incitme yazıktır atanı.
Verme, dünyaları alsan da bu cennet vatanı. "