Kan Çiçekleri Şiiri - Fahri Kuyulu

Elimde bir demet çiçek
Koşarak tan geliyordum
Bir namlu, bir ses ve gerçek;
Kalp durmuş ben ölüyordum
Ölen ben değilim sanki
Etrafı seyrediyorum
Dostlarım geldi bir,iki..
Ben seni ret ediyorum
Sonra içimde pişmanlık
Seni yeniden çağırdım
Kalbimde bir perişanlık
Can kurban diye haykırdım

Saçların üstüme düşmüş
Adeta okşuyor beni
Gözlerin buğulu, şişmiş
Ve damlalar; sıcak, yeni
Anladım, bitmişti hayat
Ölüyordum yavaş, yavaş
Omuzlara kalkmış tabut,
Peşimden üç, beş damla yaş

Bir yükten kurtuldu dünya
Derken uyanıyorum ki;
Siliniyor artık rüya
Ufukta bir leke sanki

Fakat akıbetimiz bu;
Kurşun yarasıyla ölüm.
Bir gün uzanırsa namlu
Tetik düşer, biter ömrüm
Bir sokaktan uzanırsa
Üstüme doğru bir silah
Kurşun beni dost sanırsa
Bir mevtayım ben o sabah
Bakacaksın ki bağrımda
Kan çiçekleri açmıştır
Şu dert yuvası böğrümde
Bir kurşun yara açmıştır
Bitecektir ümit dünyam,
Ne küçük ev ne çocuklar
Yanındadır o gün anam
Sarılır boynu bükükler
Sarıl ana'mın boynuna
Ah anam diyerek ağla
De ki,''Bak şunun sonuna''
Yaramı sayarak ağla

O gün rüyalar hastadır
Uyursan kâbus görürsün
O gün duygular yastadır
Uyanır dertli yürürsün
Yaslı yollara kan düşer
Su akıyor dersin sanki
Yüreklere bir kin düşer
O da; İntikamdır….belki!