Kan Şiiri - Hakan Pomakoğlu

Kan kokuyor o güzelim çiçekler kan...
Kim ürkmez kana susamış canavardan

Kana bulanmış dünya yâ Râb, el-aman
Dört bir yanımda kan ağlıyor müslüman...

İşte Batı kan kusuyor, Doğu inliyor...
Cümle âlem, yanık bir ney gibi dinliyor...

Kan tutarmış görse boğazlanan bir hayvanı;
Ya bu katliâm? Hani nerede Avrupalı?

Hümanizm mi? Pöh Turşusu dahi kokuşmuş...
Gözünü kan bürümüş...lerin hepsi kudurmuş.

Bir kere deştiler kanayan yaramı
Gayrı esirgeyemem artık lafımı.

Kişi bu düzenbazlara bir kanmaya
Sanır ki bırakırlar suya kanmaya...

Halbuki maske altında gerçek suratlar,
İblisten de dönektir bu kanı bozuklar...

Topu vicdansız nasıl sızlasın yürekleri;
Bre kan dökmekten zevk alan kahpenin dölleri

Önce kirlettiniz, sonra kanına girdiniz
Ya kundaktaki masumlardan ne istediniz

Soruyorum şimdi izanı olana,
İnsan denir mi ki hiç kan kusturana?

Bari sen kulak ve ey gönlü kınalı
Sanma ki dinmez bu kanlı gözyaşları;

Hele bir kere davran sen, kana kan... dişe diş...
Görecekler o zaman ahkam kesmek neymiş.

Gerçi inancımızda kanı kanla yumazlar
Ancak gözü dönmüş canilerin katli de var...

Hem sonra kim demiş kıştan sonra bahar olmaz;
Heyhât Râbbim mazlumun kanını yerde komaz ...

Samsun, 1995