Kamuoyuna Duyuru Şiiri - Ufuk Tekin

Ben her türlü yoksunluğa gardını amansızca sürükleyen bir eldim.
Ama ellerim suskun bir dünyanın yaratılmamış hali gibi boş ve yalnız!

Korkularım var benim
Hiç kimseye söyleyemediğim
Hatta bir ayna karşısında bile uzun süre bakamadığım korkularım!
Korkarak kaçtığım isteklerim, duygularım var.

Kaçmam gerekiyor belki ama kaçmıyorum.
Ara sıra anlatmak gerekiyor ama susuyorum.
Suskunluk para eder mi? Etmiyor!
Boş konuşmak lazım gelir sanıyorum
Sandığım konuştuklarımla haklı çıkıyor.
Sonrası yine sessizlik, yeltendiğimle elimde kalıyor…

Sessiz sedasız, eceliyle ölür mü hayaller, dedim.
Konuşmadı benimle.
Soruların karşılığı olmayınca soru işaretine bile gerek kalmıyor
Ne yani soru da sormayacağız, dedim.
Yine sustu, konuşmadı…
Sonra küfrettim, alayına sövdüm, tahrik ettim
Yine … yine Olmadı…

Sanmak zor!
Dahası sanrılara açılan üç boyutlu kapı gibi çok seçimli az girişken…
Biliyor musun bilinç akışı gecelerde sonuçsuz kalıyorum, yapma,dedim.
Dinlemedi.
Özlüyorum bilmeden, dedim.
Başını öne eğdi.
Gel, yarım daire içinde bir seksek taşı gibi bir çizgiye eşit uzaklıkta kalalım, dedim.
Büyüdüm, dedi.
Ve yine sustu… sustu…

Bir yetişkin çayının yanında söylenen oralet gibiyiz.
Büyüdükçe az talep, çok arz duyuyoruz.
İlla Çay ocaklarını mı yıkalım , dedim.
Duymadı bile!
Zira devrimler artık hayaldi.

Ben akşamdan kalma bir sokak lambasının ölgün ışığı
Ben doğan bir sabaha direnç gösteren solgun bir yıldız
Ben sabahın ayazında isteksiz yürünen bir sokak
Boş bir meydan, aksak bir güvercin
İçi oyuk bir ağaç...
Ben neyim, dedim
Boştu gözleri! Sustu…

Bizi bu şehir, bu şehrin yol ayrımlı sokakları mahvediyor
Bu şehrin birbirinden farklı görünen ama yürüdükçe değişmeyen sokakları var
Her sokak bir diğerine, bir diğeri başka bir diğerine çıkıyor.
Ama neden, dedim.
Bakmadı yüzüme.
Bağırdım, tüm nefesimle.
Duymadı.
Ve öfkeyle bağırdım suratına,

İçimde aşk var, ulan aşk!
Hiç kimsenin anlamasına dahi ihtiyacımın olmadığı bir aşk!
Duyma beni, dinleme yahut konuşma
Ama yine de bil!
“o”nu çok seviyorum, seviyorum çok…

Sen de bilir misin aşk aslında görülen bir şey değil
Dokunamazsın ona, konuşamazsın, dinleyemezsin.
Sessizdir hatta o kadar sessizdir ki çoğu varlığını dahi bilmez
Onu anlamaz, fark etmez…Lakin,

Lakin ben yıldızların çırpınışında görürüm onu
Güneşin doğuşunda, yağmurun toprakla buluştuğu ilk damlada
Zamanın durağan olduğu bir anda bulurum onu
İliklerime kadar işler, şiirler yazarım ona
Kaba sesimde söylediğim şarkılarda okurum onu
Sonra hislenirim, cümleler olur yağarım kağıtlara
Ben onu tanırım, nerede görsem tanırım
Görsem işte, görsem…
İşte tam da mesele bu!
Henüz görememek, tanımamak, bulamamak, dokunamamak…
İşte asıl mesele bu!, dedim.

Ve

Gözlerimin içine baktı.
Konuşmadı ama ben anladım.
İnanmıştı çünkü sigarasını yaktı.
Çünkü o sigara yakarsa inanırdı.
İnandığında dinlerdi.
Dinlediğinde anlardı.
Ama anlasa da konuşmazdı…
Susardı, çok iyi susardı, bilirdim.

Çok özlüyorum, inanamazsınız çok özlüyorum.
Özlemek için yaşanmış anılar gerekir sanırdım
Ama insan yaşamadığını da özlermiş, öğreniyorum.

Ben her türlü yoksunluğa rağmen karanlığı yırtan bir eldim
Seni bekliyordum ve buldum…

u.t