Kamış Şiiri - Armağan Öztürk

kamışım benden önce uyanıyor
her sabah
her sabah aynı terena
yaramaz bir çocuk gibi
zıplıyor, oynuyor
oysa uykum var
oysa dışarıda kar var
içeride efkar
sigara dumanı kokuyor
meme kokuyor
süt kokuyor
yatak
kelimeler
kurumuş yapraklar
etraf feci dağınık
kafamın içi de
şu iki düşünce arasında gidip gelmekteyim
istikbal göklerdedir
benden adam olmaz