Kamil Korgan Şiirleri - Şair Kamil Korgan

Hep aynı zindandayım,
Aynı şeyleri içip aynı şeyleri kusuyorum.
Güneş uzaklarda, kuşların öttüğü yerde;
Saz çalıyor bir köşede.
Tespih taşlarıyla dalıyorum zikrine isyanımın,
Gardiyanlarını besliyorum umudun,

Güneş,
Soyunup girdiğinde gecenin koynuna usulca
Bozarım sükûtumu.
Zamanın sofrasından arta kalan bedenim için
İkbalsiz kadehleri deviririm şehrin meydanında.
Yalnızlığımın avazıyla yıkılır sokak boylu boyunca,

Ne terk edebildim ne de sevebildim
Şu işgale uğramış kaderimi…
Kaç insan vurdu beni, kaç melek vurdu beni,
Kaç baba, ana bedduası tuttu beni bilmem.
Kaç kapının ardında pazarlığım oldu,
Kaç taş kestiler kurmak için şirin bir zindan, bilmem.

Üşüyorum,
Âlem kefene bürünmüş -ki mevsim kış.
Kapı kırık, pencere ondan beter,
Yüreğimle beynim? Ah bu keder…
Uğultusuna kulak germişken kara düşünüşlerimin,
Titreyişlerin sesi bozuyor o ahengi; tık tık tık…

Söyle ey kar tanesi!
Hırçın dağlara küskünlüğün,
Kaya yürekleri terk edişin,
Çığlıksız çığlar nedendir?
Mağaralardan çıkan yalçın bakışlar,
Kimlere emanettir?

Kıyı,
Kıyı boyu yalnızlık,
Ve elleri cebinde umutsuz bekleyişler.
Bu kıyıdan duyulmaz yeşil dalgaların sesi,
Ölümün lahuti musikisi duyulur boşluktan…
Evet, boşluktan, uçurumun ağzından;

Ne mehtap düşer gecenin gözlerine,
Ne de gölgeler dokunur günün sıcak ellerine;
Halsizdir bu demlerim…

Ölçüsüz sıkkınlıkları kuşanmıştır yüreğim,
Bitmiştir belki de ömrüm; ben değilim farkında.

Bak yine eylül geldi!
Üşümeye başlar şimdi gök kubbenin altı üstü.
Pembesini kaybetmiş bulutlar peçeler
Dünyanın sarışın afetini;
Güneş ellerini cebine kor, çeker gider
Yarım kalmış işlerinin başına.

Şu hanem yıkılır ya üstüme ve düşerim ya
Adresi bilinmez dar sokaklara
Yol uzar; fikrim uzar; sevdam uzar…
Karanlık irker gözlerimi ve ansızın
Zillet olan yaşamım kapanır ayaklarıma.
Derken

Küçücük bir çocuğum ben…
Kana bulanmış alın terleri,
Yıkık binalar,
Donuk gözler,
Solmuş tebessümler,
Etim, tırnağım ve kanım üstüne edilen