Kamil Abi... Şiiri - Hüseyin Yargı Özmen

KAMİL ABİ...

Kamil olan, adil olur derler...
Lakin, bu güzel canın
ismi Kamil, zikri adil...
O yargıçlıktan emekli,
insanlıktan değil...

Sindiremez benliğine,
içi boşalmış insanlığı...
Haksızlığa alınır...
Soysuzluğa baş kaldırır...
Yalana, dolana;
Çalmaya, çırpmaya aldırır...
Güzele her daim vurgun,
tabiat anayla barışık;
yaradandan ötürü
insanları sever;
Her türden çirkinliği yerer...
Karıncayı incitmez,
Kuşun kanadın kırmaz...
Gel gör ki soyadı:
Aldırmaz...

''Vatan ve Namus''
O' nun için ekmek, su...
Güneşe sevdalı, Lale' ye aşık...
İşte Kamil Aldırmaz bu...

Hoş sohbet...
Her dem gülen yeşil gözler...
Yılların eseri, yüzdeki derin çizgiler...
O küçük bir dev adam...
Yolun şaşırmış gemilere
sığınılası bir liman...
Felekle aşık atmış bir koca yürek...
Velhasıl adam gibi adam...
Gözünü seveyim Kamil Abi:
Geç tanıştım dostluğunla...
Sarmaşık misali,
Sarıl şu hayata...
Yaptığın şaka hiç hoş değil,
Arada birde olsa...