Kamelya Şiiri - Mehmet Halil

Ağaçlar arasına kondurulmuş,
Ortada masa, etrafta oturaklar.
Zemin çimlerden halı olmuş,
İçi bomboş, hani nerde insanlar.

Etrafını, kabaklar yaseminler sarmış.
Yayılmış çevreye güzel kokular,
Unutulmuş öylece, yalnız kalmış,
İçi bomboş, hani nerde insanlar.

Otuz ailenin ortak bahçesi,
Onun gibi bloklarla dolu çevresi.
Selam yok, sabah yok, insanlar bir hoş.
Cennet gibi kamelya, ama bomboş.

Sanmayın uygulanan sıkıyönetim var.
Yanyana gelmekten, korkuyorlar.
Korkuyorlar birbirine açılmaktan,
Herkesin bir derdi, bir açmazı var.

Susarak kurtulmak mümkün değil ki,
Kendi kendine, yasak koymuş insanlar.
Sıkıntılar gölge gibi, peşini bırakmaz ki,
Anlaşın, birleşin, güçlenin bitsin tasalar.