Kambur Şiiri - Dinmez Er

Yürek sıkıntısı ensemde celladın nefesi sanki
Boğazıma sarılır bir alev topu yalar yüzümü
Üstümde asılı duran sonsuz maviliğe
Yalvararak bakar biçare gözlerim.
Dindir yürek sıkıntımı, söndür şu yangınımı

Güz gelende anı denizleri kabarıyor içimde
Geceler kör ve sağır çare olmuyor derdime
Dili dut yemiş zavallı bülbül misali suskun
Bakışların mermi, sürüyorum yalnızlığın namlusuna
Daha çok azdırıyor yaramı anason sütü teselli etmiyor.
Her gece yeniden basan, çoğalan o efkar
Meydan ateşlerinin yalazlarında canlanıyor şiirler
Avaz, avaz haykırıyor sensizliğin dayanılmaz acılarını
Ortaçağın küf kokan işkenceci zindanlarında gibiyim.

Kocaman, çirkin bir kambur var sırtımda
Bir söylese nasıl yaşanır bu dünya,
Nasıl taşınır bu kambur sen olmayınca?
Hiç dinmeyecek gibi hüzün dolu güz sancılarıyla
Mihenk taşım, can yoldaşımdı şiirlerim.
Beni onlar yaşattı zor hayatın imbiğinde damıtarak
Onlardı her daim dualar eden bana:
“Şairim sen çok yaşa, bizi de yaşat! ..”

Dinmez ER / Çeşme / 2015. 03. 10 /