Kalpten Taşlar Şiiri - Mustafa Yavuz Güzel

İnsanları cüsseden ibaret sanırlardı
Görmezlerdi derinin iki parmak altında
Göğüsün sol cenahındaki sandığı
Ve duymazlardı onca gıcırtıyı,
Açılırken sandığın ağır kapağı
Umursamazlık devasız bir hastalık gibiydi üzerlerinde,
Utanmazlardı üstelik kendileri

İnsan, insanı bilmezdi o devirde
Çünkü insan, insanı sevmezdi layıkı ile
Ve sevmezlerdi sevenleri kendilerince
Deli yaftası basmak gelirdi işlerine
Onlar için insanlar cüsseden ibaretti
Görmediler,
Duymadılar
Ve sevmediler sevenleri

Şartlanmış akıllar, taşlaşmış kalpler ile işbirliğindeydi
Öyle taşlaşmışlardı ki,
Söküp çıkarsan göğüslerinden
Mezar taşlarına kalmazdı gerek
Onlar için insanlar cüsseden ibaretti
Görmezlerdi,
Duymazlardı,
Ve sevmezlerdi sevenleri

Sorma kim bunlar? devir hangi devir?
Bak etrafına, elbet birileri belirir
Kurşun misali bakışları yaralar sevenleri
Dilleriyle dilim dilim doğrarlar kalpleri
Onlar için insanlar cüsseden ibarettir
Görmeyeceklerdir,
Duymayacaklardır,
Ve sevmeyeceklerdir sevenleri