Kalpten Kovuluş Şiiri - Serdar Çiçek 2

100 kere kovulan bir kalbin kapısından 101. Kez çalan bir dilenciyim.
Sevgi dileniyorum.
Her kovuluşumda
Gözlerimle Kasırgalı denize açılıyorum, ...
Ateşli gözlerinle göğsümün içini yakan kadın,
Yüreğim soğuduğunda birdaha kalbinin kapısında buluyorum kendimi.. 102 çalış
Eski bir dram gibi oynuyorum, o kadar acıklı ki, Aşkın acılığı dolmuş içime, sarhoşum.
Belki imana gelir diyorum.
103. Çalış tekrar kovuldum.
Her yerde mutsuzluk yağmur gibi yağarken.
Mutlu olduğum kalpte olmak istememi yadırgama.
Umut etmekten vazgeçmiyorum
104. Kez bilmemki kaçıncı hüsran bu gözyaşları sel olup alıp götürüyor beni yine mutsuzluk
105. Çalış dejavu gibi tekrarlanan reddedişler kalbinin önünde çadır kurdum , mülteciyim aşk sığınmacıyım.
Bilmemki bu kaçıncı çalış
Bitmek bilmeyen bir umut benimkisi.
Zaman
kalbimizi kemiren sinsi düşman,
Ya umudum yarın vazgeçip kaçıp giderse
Neyse kök saldım kalbinin girişini
Azaltın artık kederimi
Söyleyin ruhumun huzuru yerindemi...