Kâlp Krizi Şiiri - Yusuf Cantürk

En sağlam uzvum kâlbim bilirdim,
Ölüm sınırında tekrar, tekrar dirildim.
Yeni bir yaşam dedim, amma gamlıyım,
Yolun yarısını geçtim, amma zamlıyım.

Kâlbin sesi duyulmazken normal hayatta,
Arada bir kâlbim çarpar belirsiz bir saatte.
Mizacıma uygun mudur bulunsaydım bir yatta?
Düşündükçe şükrederim bu yatakta, bu katta.

Istırabım durmaz, artarak azar da azar,
Meleklerin kimi sevap, kimi de günahım yazar.
Ölüm düşüncesi dersen, ancak moralim bozar,
AZRAİL gelip, olsa, olsa kabrimi kazar.

Yazabilsem her şeyi satırlara, ciltlere,
Anlatsam duyguları BÜYÜK RİNTLERE.
Ya döksem kağıda, ya beynime oysam
Ya döksem göz yaşı, ya ıstıraba doysam.

Duyduğum ezan sesi, birkaç yönden geliyor,
Ruhumun seslenişi gökyüzünü deliyor,
Vahdetin bütünlüğü her türlü maddiyatı siliyor
El açıp YARADAN’dan ezanla, bin bir şifa diliyor.

Bu gün deniz sakin yine dalga yok,
Martılar pike yapar sanki birer ok.
Pazar erken saatleri, ne misafir ne konuk.
Gözlerim ufuklarda, ne aydınlık, ne donuk.

Epey vakit buldum şiir yazmaya,
Boşuna da olsa, iğneyle kuyu kazmaya
Uykularım saat başı, dakika başı bölündü,
Yoğun bakım burası, , yine bir hayat söndü.

Kadıköy-1990