Kalmıştım Bir Başıma Şiiri - Osman Ünver

Kapıma dayanmıştı yokluğun aniden
Yüzünde küçük bir gülümsemeden yoksun
Mağrur bir fısıltıydı dudaklarından dökülen.
Çağırdı benliğimi uzaklara diyerek sen yoksun
Kalmışım bir başıma, bu neşesiz diyarda!

Umutsuz gözyaşları nehirdi bir bilsen,
Süzülen yağmur damlalarını andırır cinsten.
Kışın soğuğuna bile aldırış etmeyen bu beden,
Biçare yağmur damlalarının ağladığı güzde
Kalmıştı bir başına, bu neşesiz diyarda.

Baharın gözyaşları dayanmıştı kapıma.
Neden diye sormadım dönüp de bir kez ardıma.
Alışmalıyım artık kin saçan yağmur damlarının
Bize getirdiği umutsuzluk rüzgarlarına.
Kalmıştım bir başıma, bu neşesiz diyarda.

Unutmalıyım düşlerimin yüzdüğü eşsiz dalgayı,
Denizimdi bana ulaştıran onun parçalarını.
Nerden bilebilirdim ki bizi karşılaştıracak ışığın
Yegane kaynağı güneşinde yansıyan alev harıydı.
Kalmıştım bir başıma, bu neşesiz diyarda.

Mısralarıma yansıttığım ölümsüz harflerin
İlham kaynağıydı düşlerimin sızdığı kaya parçası.
Birden, dolunayın şavkı vurdu kalemimin gölgesine,
Umutlarım yeşerdi ama ne fayda ki!
Kalmıştım bir başıma, bu neşesiz diyarda!