Kalmayan Bayram Şiiri - Nuri Çınar

Gözlerinde pul pul, artlarındaki hüznü kederi gizlemeye, memur damlalar...
Çocuk bakıyor, refleks halinde mütemâdiyen, silsile silsile sessiz hıçkırıklar...
Bir şey söylemiyor, söylemek istemiyor, belki de dil yorgun söz kırgın...
Yüreğinde çağlayan haykırışları, sarmaladığı tozlu bebeğe mi söyletme kastı.
Ve sanki çocuk yeryüzüne kapsayıcı yakıcı bir iç çekiş gönderiyor, zîrâ onun için ne kadar dumanlı son bayramlar.
Ve çocuk anlam arayışına bir delil görecekmiş gibi, kısıyor ıslak gözlerini ve sonra etrafında bayramlık bomba ve silahları görüp vaz geçiyor beyhûde gayretinden.
Boşluğa bakıyor, insanlıktan arta kalan boşluğa, masumca bir bakış bu, çocukluğun galebe çaldığı bir bakış ve bir fısıltı bitkin dudaklarından:
Bir külah bayram istesem,
Sesi ürkek, sesi utangaç, utanmayı unutmuş dünya ya yeniden sesleniyor:
Bir külâh bayram da ben alabilir miyim?
Bir kucak bayrama da ben sarılabilr miyim?
Bir anlık bayram oynasak olmaz mı?
Bir misketlik bayram da bana düşmez mi?
Ne olur, bir fincan insanlık ikram etseniz de kırk yıl dua alsanız.
Hiç mi kalmadı? bir avuç ayçiçeği kadar da mı yok?
Ve çaresiz, inci taneleriyle dolu gözlerini semâya kaldırıp yegâne sığınağa açtı yüreğini ve naz etti:
Ya Rab! Bayram yağdır yeryüzüne, tüketmişler, bize kalmamış. Bayram yağdır üzerimize. Sesime ses verecek bir zâtın kalmış.
Ve meleklerin titreyip durduğu dudaklarından dökülen iki nefescik... bayram... bayram....