Kalmamış(2) Şiiri - Özcan Kurt

Hatıp kürsüden hep ediyor talkın,
Minber sahibinden usanmış yılgın,
Ar edep yok millet canına doygun,
Balık baştan bozuk,adam kalmamış.

Rağbet para, kürke miyar değişti,
Laf ustası uçtu göğe erişti,
Kurt, kuzu çobanla miras bölüştü,
Devlet möhkem emme makam kalmamış.

Vatan millet denir, kardeşin düşman,
Üst üste seçiyor olsa da pişman,
Yıllar geçti yine sonumuz hüsran,
Garibin haline bakan kalmamış.

Vayy..! Ata su istemeye çekinir,
Düşüp kalsan inan çoğu sevinir,
Akıl başta durmaz inan delirir,
Nasihat hiç öğüt tutan kalmamış.

Sevse insan diken pamuk görünür,
Gönülsüz gülden can parmak delinir,
Özvecan halinde deli bilinir,
Gelmiş dünyaya ham daha olmamış..

Özvecan