Kalmamakta Şiiri - Kağan İşçen

insan yorulmak bilmez gülüşlerini izlerken
hiçbir şeyin olmasa gençliğin kırılırdı bekleyişime

saçların bekletirdi iç işleyişini yürek yanılgılarımın
sözsel davranmalıydık belki yolculuk zordu
kuşları izlemek öğle ve akşam arası

gölgeler büyüleşir ya sen sarıdan kopkoyu kahveye içerlersin
iç işleyişlerinle ağlarsan ağlarsın ama sonu yok güzelliğinin
sen sana rağmen senleşirsin nasıl geçtiğini anlamam ömrümün

ne ömrüm şikayetçi senin senleşmenden ne ben sitemkarım
evim adresim yok yanım yörem saçarlınla içtenlikle bağlıyım
budur tek bakmaya devam etmek kararım ince sazlı bir aşk acısına

ben ölürsem geride bıraktıklarım kalır arkadaşın sırdaşın
bana ve kendine rağmen korkma ölmek tek sigortasıdır aşk salının
hiçbir deniz batıramaz seni koyu hülyalı bir üşüme seansıyla

seni bilirim yaşarsın ya konuşursun bakkaldan ekmek alırsın
korkma şaibeli değiliz bu dünyanın ortasında eminiz bu biziz
bizim bizliğimiz ve ayrılığımız öylesine bir ortak noktamız
ölmekte birleştiren çözümlerimizi sonsuza kadar öpüşmekli

ayrılığı paylaşmak güzel sanırdım biçimliymiş oysa sadece
ölüme çare yoksa sonunu düşünme kapalı yolların an be an
dizlerimin sızısında sana koşan ömrümün gururuyla ben
kalmak için gideceğim birgün …kalmamakta…

uzun anılarla kısalır sanırdım gecenin kıt kanaat sorusu
güneşin A harfiyse senin yüzündeydi tek seçeneğimdin
çarşı pazar kent orman…soytarıydı kefenimdeki hallerim
sana özgürce dokunamadan öldüm ben…