Kalmakta Uzun Bir Yolculuktur Kimi Zaman

Roman oldu yüreğimin defterine yazdıklarım
Yine de gidemedim bu şehirden
Omzuna yaslanıp uyumadan hiç kimselerin
Derin muhabbetine daldım kendi yalnızlığımın

Sonbahar düştü dallara
Ağlayan bir kadın yüzü geldi aklıma ansızın
Küçük bir kız çocuğunun uzak çığlığını duydum
Sonra buğulandı çocuk gözlerim
Anlamını buldular birer birer
Gizli kalmış tüm dizelerim

Mekanı kaybolur bütün kederlerin
Bir lunapark kapısı
Yahut bir sinema salonu yalnızlığı vurur
Daha sıkı sarılırım eski dostlarıma
Uzaktan bir İstanbul seslenir
Bir vapur yarıp geçer dalgalarımı

Dar gelir bütün şehirler artık bana
Uzar bütün yollar
Bütün hayatlar yolculuklar üzerine kuruludur oysa
Ve kalmak da uzak bir yolculuktur kimi zaman
En az gitmek kadar...