Kalmadı Yerde Şiiri - İsmet Barlıoğlu

Hikmet der; çobandım, derbeder idim,
Aşkı durur sandım, sürdüm yürüdüm,
Düştüm bir ateşe, yandım, eridim,
Kurudu çamurum kalmadı yerde.

Hikmet der; atlara çakıyorum nal,
Gönlüm demirlerle olmuştu hoşhal,
Kalmadı böylece bende hiç mecal,
Ekşidi hamururm, kalmadı yerde.

Hikmet der; hoıcaydım, sesim Davud 'i,
Kanıma batırdım tüyden dividi,
Gaiplerden bana 'Gel' eylenildi,
Tükendi umurum, kalmadı yerde.

Hikmet der; terziydim, işim ipekle,
Ömrümü döverdim tunçtan dibekle,
Bana emredildi; 'Gel, biraz bekle',
Küflendi samururm, kalmadı yerde.

Hikmet der; yapardım boya, badana,
Çok cevher sıvadım kerpiç duvara,
Terkettim dünyamı, oldum avara,
Yıkıldı mamurum, kalmadı yerde.

Hikmet der; derviştim, gönlüm delice,
Çıldırdım, sayrıdım bir aşk gelince,
Ağladım durmadan gündüz ve gece,
Kırıldı billurum, kalmadı yerde.

Barlıoğlu der ki; oldum ürperiş,
Bir ayni duayı eyledim derpiş,
Hala yaşıyorum, geliş o geliş,
Döküldü yağmurum, kalmadı yerde.

(MÜHÜRLÜ KİLİT ismi altında toplanmış felsefi şiirlerden > 338-339/412)