Kalmadı O Günler Şiiri - Adem İmdat Kesici

Çayeli’nde doğduk, köyde büyüdük,
Kara lastik ile çok yol yürüdük,
Ana babamızdan sevgi görürdük,
Kalmadı o günler kalmadı gitti!

Camiye giderdik, cami dolardı,
Hoca bağırırdı, bizi arardı,
Köydeki oyunlar ne de sarardı,
Kalmadı o günler kalmadı gitti!

Kış gelince karda kızak kayardık,
Ayaklarımıza naylon sarardık,
Oyunlar oynardık, mile sayardık,
Kalmadı o günler kalmadı gitti!

Topumuz naylondu, hemen patlardı,
Köyümüzde kızlar hep ip atlardı,
İnsanlarda saygı, komşuluk vardı,
Kalmadı o günler kalmadı gitti!

Lastik yırtılırdı, yama vururduk,
Yeni pantolonu nerde bulurduk?
Bayramlar gelince mutlu olurduk,
Kalmadı o günler kalmadı gitti!

Kızlar eğratlığa giderdi her gün,
Yemekli olurdu bayramla düğün,
O eski adetler nerede bugün?
Kalmadı o günler kalmadı gitti!

Askere gidenler horon oynardı,
Bütün köy yolları insan kaynardı,
Şenlukler, oyunlar, eğlence vardı,
Kalmadı o günler kalmadı gitti!

Yayla yollarında tulum çalardı,
Ateşun etrafı neşe dolardı,
Sevdaluk yapmaktan kızlar korkardı,
Kalmadı o günler kalmadı gitti!

Ağacın dalından üzüm biçerdik,
O soğuk suları elle içerdik,
Mısır ekmeğiyle lahana yerdik,
Kalmadı o günler kalmadı gitti!

Bugün yüreğimi hüzün kapladı,
Gözüm o günleri tek tek aradı,
Hani o insanlar, kimse kalmadı,
Kalmadı o günler kalmadı gitti!

Yaşımız kırk oldu, çocukluk bitti,
O eski devirler kapandı gitti!