Kalmadı Kimsenin Korkusu

Bu gece ne kadar hoş,
Yıldızlar parlak...
Derdimin yangını sardı gölgeni.
Güller açar geçtiğin yollarda;
Güller...İri güller...Artık aşk acısını damıtır.
Sürükledi ırmak söğüt dallarını.
Doludizgin geçti atlılar; tozduman etti
Geçtiği yollarını.

Boş kalan odamı kiimler doldurmuş,
Açan gonca güllerimi kimler soldurmuş?
Ey sevgili!
Serptiğin su yüreğimin yangınını söndürmüş.

Gökyüzü kapkaranlık bugün!
Devler geçer bu karanlıklardan,
Nefes almak için derin,
Yürür önünü görmeden,karanlıklardan.
Hava oldukça serin...
Dört mevsim görünür bir günün aynasından.

Şimdi bomboş karanlıklardan serviler bir şey sorar.
İçimdeki çocuk;
Koşar koşar,kendini yorar.

Tutuşmuş gönüllerdeki bir damla gözyaşı;
Yayılır deniz kokusu,tuz kokusu,toprak kokusu...
Yağmurlar yağdı,çok şiddetli;
Sular sürükleyip götürdü kirleri.
Artık kirletemez sokakları birileri.
Rahatladı toprak,
Kalmadı kimsenin korkusu.