Kalır Şiiri - Gökhan Oflazoğlu

İşte bu adanmışlıktı, sabaha devredilen,
ama, yanıldın, duran bir ses gibi, gördüğün,
aşıp gelen.

Dur da dinle, belki sen, sonra nerde kalır,
biten. Unutsan, varır mıydı o zaman,
bekle bitmeyeni, sen.

Gel desen tabii ki gelirdim, damlayan seslerin
elinde kaldım. Bütün yollar kapalı, uymayan
bir coşkuda saklı kaldım. Ola ki varırdım,
sonsuz öncesi takılı kaldım.

Duyardın bilirim, eğer sorsaydım, ama,
açmazdın, defalarca varsam da, şimdiye
kaldım. Artık anlasan şu uyumsuzu, uyardı
belki de özlemle tat aldım. Yine de tutkumu
sormadın, bakakaldım.

Sen sen ol, yerinde kal, bilinmez ki nereye
varır, dönersin ufuklardan, elinde bir kendin
kalır. Sanırım hatırlarsın o dehlizler de yol
alır, soran seslerin ardında mahvolup, kurduğun
sağlık sana kalır. Duy da inanma, veriler öyle
sağlam kalır, bir ten dokuması, sesle örülür,
duyumların her hücresiyle alır, geriye bir o
kalır.

Sus ki yeni başladın, nerde biter, anladın,
sonrasıza kalır.

10/09/2017