Kalemin kanı şiir Şiiri - Leylaa Ecrin

Kalemin Kanı

Yazdıklarım sana dokunuyor, değil mi?
Çünkü sen yazdıklarımı okuyorsun…
Ben ise yaşadıklarımı yazıyorum.
Her kelimede bir yara izi,
Her cümlede sessiz bir çığlık.
Sen harfleri görüyorsun,
Ben acıyı duyuyorum.
Bir satır düşüyor,
Ardından bir anı.
Bir kelime yıkılıyor…
Altında bir ben kalıyor.

Yazmak bazen kanamak demek,
Okumaksa yalnızca izlemek.
Senin için söz,
Benim için ömür…
Yazarken titriyor ellerim,
Çünkü her kelime bir anıya değiyor.
Silmek istiyorum bazen…
Ama kalem bile seni siliyor, beni değil.
Satır aralarında saklı kalıyor sesim.
Kimse duymuyor…
Ama Rabbim biliyor.
Her nokta bir veda,
Her virgül “keşke”lerle dolu.

Okuyan sanır ki sadece bir şiir bu…
Oysa ben orada kaldım,
Bir cümlede…
Yarım kalmış bir duada.
Sen geçiyorsun sözcüklerimden…
Ben kalıyorum acının içinde.
Sen okuyorsun ve gidiyorsun…
Ben yazıyorum…
Ve kalıyorum.
Ben yazdıkça çoğalıyor sessizlik.
Bir yanım konuşuyor, diğer yanım susuyor.
Kalemim kanıyor her mısrada…
Kâğıt artık beyaz değil,
İçimdeki geceyi kusuyor.

Bir gün okursan, anla…
Bu dizeler süs değil, bedel.
Bir ömürden kopan parça…
Bir yüreğin sessiz çığlığı.
Senin gözünde birkaç satır…
Benim ömrümde bir yara izi.
Sen okudun, geçtin…
Ben yazdım, kaldım orada —
Çünkü sen sadece okudun…
Ben gerçekten yaşadım.