Kalemin Hikayesi Şiiri - Ümit Turhan

Bir elinde yorgunluk, bir elinde kalemler,
Başını kaldırdı, durduğumu görünce.
Kömürden kara o yorgun gözler,
Sanki bir gülüşe denk gelmemiş ömrünce.

Titreyen elleriyle uzattı bir kaç kalem,
Sanki kalem değil de ömür veriyor elden.
Üşümüş parmakları şu vakitsiz kış gibi,
Yüzündeki çizgiler sanki yakarış gibi.

"Kader" dedi, sana güzellikler yazdırsın,
Yazan yürektir çocuk, kalem araç inan ki.
Kalemleri alırken, baktı şöyle yüzüme,
"Sen yaz" dedi evladım, bir gün okurlar belki.

Ederinden fazla verdiğimi görünce,
Kaşlarını kaldırdı, kızdığını anladım
Gözleri şimşek gibi dikildi gözlerime,
Dilenci sanıp da dedi, üzme beni evladım.

Yanlış anlama dedi, sözlerime darılma,
Eğilmedim kimseye, üç kuruş para için,
Kısa yoldan zenginliği ben de bilirdim amma,
Helal lokma yedim mi rahat ediyor içim.

"Paranı koy cebine, kalemler hediyemdir,
Bir kaç satır yazarsın belki de bu anından,
Bir gün belki dinlersin, hikayem çok derindir,"
Deyip de rüzgar gibi geçip gitti yanımdan.