Kalemim kırılsın Şiiri - Serpil Koçar

Kalemim Kırılsın

Hep yalnızdım, kendi hâlimde,
Sessizliğin bile bana küstüğü gecelerde.
Sevilmeyi diledim delicesine,
Ama aşk hep uzaktan baktı, acıtarak.

Bir umut koydum avuçlarına,
Sözlerinle büyüttün, bir bakışla yıktın.
İçimde bir çocuk vardı, ona bile kıydın,
Ve ben sustum… yüreğim bağırırken sessizce.

Kalemim kırılsın, bir daha yazarsam sana,
Her satır kanıyor hâlâ, dayanamam buna.
Aşka tövbe ettim artık, güven küle döndü,
Kalbim yoruldu, umudum söndü.

Kaybeden ben değilim artık,
Ben sadece sevdim, içten ve korkusuzca.
Kaybeden, sevgiyi tutamayan eller,
Ve o ellerin ardındaki taş kalp.

Eğer bir gün kalemim yine sana yazarsa,
Bilsin ki o da benim kadar kırık,
Benim kadar yorgun.
Kalemim kırılsın… seni bir daha yazarsam.