Kalemi Ve Kanadı Kırık Şiir

Soyu tüketilmiş konar göçer kuşlardan başka
Name bağlanacak gaga kalmadığından
Haber salacak türkülerimin infazını sazımın telleri yapıyor,
İç içe geçmiş çaresiz ince parmaklarımla
Çekik gözlü bir geyşaya uzanıyor
Beyaz kağıtlardan masal turnaları katlıyorsam,

Kaybolunmuş okyanuslarda
Camdan filikalara tutunarak
Umudu koruyorsam,

“Vatan dünyadır, millet insanlık” diye inandırıldığım
Aşk yakılan ocaklarda
Simsiyah bir çingene maşasıyla burgulanıyorsam.

Yüce dağların doruklarında
“özgürlük ah özgürlük” diye haykıracakken
Katar katar engellemelerle durduruluyorsam

Aklımca bulduğum her yeni çözüm
Başka bir tıkaçla tıkandıkça
Sensizliği nefessizlik sanarak boğuluyorken
Sessizliğimi kullanıyorsam,

Her Sezen şarkısında yumruğum iniyorsa masaya
Her aşk şiirinde devrik bir kaş altında
Gözeleri doluyorsa bakışlarımın.

Avurtlarımda yedi renk karanfil kokusu
Gamzelerim delice kızıl
Şakayıkların güllerden çaldığı kahkahalar çığıl çığıl
Akdeniz’de mavi devinimler
Mabet taşlarında özürlü bilgeler
Ve gene o sol kafeste aklımın baş edemediği “çarpan yer” gümbürtüsü
Anlatamıyorsa beni sana,

Aşkın ömrünün bir tık kadar olduğu bu devranda
Büyüklüğünü ölçecek endaze çeşidi hakkında fikirsiz kaldığım
O çok istediğin LANET sözünü
Yazmak
Yazarken kanatları da
Kalemi de kırmak gerekiyor.