Kalemi Kırıyorum Şiiri - Deniz Gece Mavisi

Bana istediğin şekilde davranabilirsin,
İstediğin şekilde konuşabilirsin,
İstediğin şekilde anlayabilirsin.
Ama lütfen, senden bir tanrı yaratmamı bekleme.
Ben iki ayaklı putlara tapmayı reddedeli yıllar oldu.

Şimdi iyi niyetlerimin kırkını veriyorum,
Ne ara öldü diye hayıflanmayı bile ar sayıyorum.

İçimde ölen duyguların yeşereceğini düşünmek aptallıktı diyemiyorum.
Her şey zamanını beklermiş,
Benim gelmeyen mutluluğumun zamanı ne zaman, bilmeden yaşıyorum.

Usturupsuz artık içimdeki tüm "sen"ler.
Etin kemiğe olan kini,
Nefret bebeklerinin rahmi parçalayışı,
Bu hiçlik hissi...

Kapatmak istiyorum herkesin ve her şeyin sesini.
Susturmak...
Ellerimi,
Gözlerimi,
Yüreğimi.

Kaderin yüreğimle oynadığı bu kaçıncı Ali Cengiz oyunu?
Yine bir ayrılığın ayazındayım.
Bu defa acıtmıyor acılar,
Hissiz ve takatsizim.
Oysa mavi bir aşk diye çıkmıştım yola,
Griler dolanmasaydı avuç içlerime,
Mutlu bile olabilirdim belki de.

Dörtnala koşan atlar gibiyim,
Dizginlenemeyen duygularımın altında kalıyorum.
Öfkem rüzgâra değil, kendime.
Saçlarıma hazan,
Yüzüme vuran yağmura inat ağlıyorum.

Acziyet değil bu,
Gidişinin ayak izlerini yıkıyorum.
Bulutlu gözbebeklerim kimden miras bedenime, bilmiyorum.
Kırdığım aynalar bakmıyor yüzüme,
Yumrukladığım duvarlar küs,
Koynuma giren umutsuzluklar
Piç bir ayrılık doğurtuyor.
Oysa anası babası vardı sevdamın.

Beynimdeki hapishaneden çıkamıyorum,
Susturamıyorum sürekli konuşan dilleri.
Acının bedenimi parçalayışı,
Yaranın kabuğunu kanatışı...

Gözlerime jilet atan acılar,
"Gidin, gelmeyin!" diye haykırsam da,
Çok geç.
Artık umutlarımın kefenini ellerimle dikiyorum,
Her dikişte biraz daha eksiliyor yüreğimden bir şeyler.
Zamanın öğüttüğü hayallerim
Toz olup uçuyor rüzgârlarla.

İçimde yankılanan boşluk,
Bir çığlık gibi büyüyor her gün.
Ne kendime ne de hayata tutunabiliyorum.
Sadece düşüyorum...
Dipten daha derin bir yer var mı.

Yalnızlığın kollarında çırpınıyor umut,
Gözlerimde kaybolan ışığın
İzini sürmeye mecalim yok.

Hayallerimin cenazesinde sessizce duruyorum,
Bir ağıt bile yakamadan.
Artık içimde ne sevgi ne nefret,
Sadece küllenmiş duygular kalıyor.
Kendi karanlığımda kaybolurken
Son bir ışık arıyor gözlerim,
Belki de bir şiir,
Beni o karanlıktan çıkarabilir
Ama ben kalemi kırıyorum.
04.02.2025 09:53