Kalem Sinem’e Degdi Şiiri - Yurdagul Kurnaz

Cocuktun o yillar
Bi habersiz…
Yedi yaslarinda basladi
Kara koyunlugu
Yedi mahallenin paspasi, oy madimak
O haneden bu haneye savruldu
Hamalliklar hep o’na basvurdu
Acilari da oldu en harlisindan

Ana-Baba verdi maneviyati Imanin’dan
Ergenlige onbes kala
Henüz onbes yasinda
Söz kestiler, emmoglu karsisinda
Aldi darbeyi bir de el oglundan

Cocuktu…bir gün büyüyecekti elbet! ...
Kimbilir! ...

Onbes yillik sevgisiz yuvanin mucizesi
Merhaba dedi
Cigliklar icinde sesi
Hosgeldin cânim,
Cananim, Ismail Can’im
Bana sabri, sevgiyi, sefkati tattirdin
Anneligi; kutsal bir görevi yasattin
Annemi bir kez daha animsattin

Benligi anneligimle astim
Duymadan kimseye mihnet
Geceyi gündüzü as yaptim
Haramdan hep uzak kaldim

Konusulacak yerde, hep sustum,
Edebim…edebim dedim, sustum.
Sabrima nihayet susadim! ..

Asklarim oldu birden de cok
Birinci baharin ihaneti
Ikincisinin zulmeti
Zaman ilerledi
Yolun sonu geldi
Umut! Neredeydi…

Hak yoluna yöneldi
O’ndan geldi
O’na dönecekti
Huzur nerde
Nur nerde
Bin aci ceksem her bir derde
Raziyim Allah’tan gelir,
Hayir da
Ser de

Yan yüregim yan
Yandikca gözyaslarin ark olur gönül yarana
Teslim eder umudu ebediyet ruhuna! ...

Yurdagül KURNAZ