Kalem Olsaydım Şiiri - Serpil Koçar

Bir kalem olsaydım eğer,
Önce gözlerini yazardım;
Bakışlarındaki çocuksu gülüşü,
Masumluğunu satırlara dökerdim,
Her harfiyle yüreğime düşürdüğüm ışık.

Bir kalem olsaydım eğer,
Kendi masalımı yazardım seninle;
Zamansız Nisan yağmuru gibi gelişini,
Sol yanımı işgal eden alışını yazardım,
Her damlası yüreğimde iz bırakan bir hikaye.

Bir kalem olsaydın eğer,
Duygularımın sana doğru akışını,
Güldüğünde dünyanın durduğunu,
Yüreğimin sana olan düşlerini yazardım,
Her satır seni fısıldar bana, her dize sana akar.

Bir kalem olsaydım eğer,
Seni yaşayabilmek, yaşatabilmek için,
Mürekkebimin son damlasına kadar
Sana olan duygularımı, aşkımı yazardım,
Her kelimesiyle ruhumu sana bağlardım.

Bir kalem olsaydım eğer,
Pembe hayallerimi, düşlerimi,
Seninle yaşadığım en güzel rüyalarımı,
İlmek ilmek işlerdim mısralarıma,
Ve her dize seni yanımda hissettirirdi.

Bir kalem olsaydım eğer,
Sana olan bitip tükenmeyen tutkularımı,
Geleceğe dair filizlenen umutlarımı,
Sana sırılsıklam aşık olduğumu yazardım,
Her cümle kalbimi sana fısıldayan bir sır olurdu.

Bir kalem olsaydım eğer,
Seninle bir sonsuzluk hikayesi yazardım,
Hiç bıkıp usanmadan, sayfa sayfa,
Aşkımızı bir kitap misali konu alırdım,
Ve her sayfa seninle dolup taşardı.

Bir kalem olsaydım eğer,
Her anını, her gülüşünü işlerdim satırlara,
Gözlerinle doğan sabahları,
Sana dokunan rüzgarı,
Her nefesinle var olan bir şiir olurdu.

Bir kalem olsaydım eğer,
Sevginin sıcaklığını, dokunuşunu,
Kalbimdeki derin izleri yazardım,
Gözlerindeki umut ışığını,
İçimdeki sonsuz bağlılığı satırlara nakşederdim.

Bir kalem olsaydım eğer,
Sana ait her şeyimi mürekkebe dökerdim;
Sevdamı, tutkumu, düşlerimi…
Seninle kurduğum aşk yuvasını,
Satır satır, ilmek ilmek sana yazardım,
Ve sonsuzluğa açılan bir kapı bırakırdım sana.