Kaldırımlı Düş Sokağı Şiiri - Nuh Kaplan

Kaldırım taşlarına yazıyorum adını,
Sevdamı yazıyorum kimsesiz sokaklara.
Ant içtim bir kere, ant içtim,
Adını yazacak kaldırım taşı kalmayıncaya kadar
Seveceğim seni.

Ömrüm hayatından mı geçti?
Hayat kendi pazarından,
Silah namlusundan mı geçti?
Namlu kendi gezinden.

Bu şehirde kaldırım taşımı tükendi?
Kimsesiz sokaklar mı şenlendi?
O sokakların sahibi
Kimsesiz köpekler ve yüreğimdi.
Güllerin seslenişi,
Mevsimlerin serzenişi,
Karanfilin can verişi mi değişti?

Güllere küsmedim senle birlikte,
Mevsimler beni yanılttı,
Kapıldım sen mevsimine
Beni çöp misali savurdu, dağıttı.

Ben sözümün eriyim,
Yüce dağların başında,
Yalnızlık doruğa ulaştığında,
İsterim kar olup eriyeyim.

Diyorum ki velhasıl
Giden gitsin kalanlarla yetinirim.
Her gün bir defa daha ölsem de,
Her gün kin kussam da bu şehre,
Olan oldu bir kere,
Olan oldu…
Giden gitsin yetinirim kalanlarla.

Kaldırım taşlarını yazarım,
Arada bir söz sayarım köşe başlarına,
Sözüm sana yar, sözüm sana,
Bir gün gel kaldırımlı düş sokağına,
Ben oradayım,
Seni bekliyorum.