Gitme Şiiri - Nuh Kaplan

Gitme,
Gitmek kurtulmak değildir
Çoğu zaman…

Sevda örsünde aşk çekiciyle
Dövülmemiş miydik biz?
Bir yalana mı bağlanmışım?
Kendimce masallar kurmuşum öyle mi?
Ve üslubumca anlatmışım onları,
Hem de hiç utanmadan…

Beni sorgulatma ne olur,
Dilimi kana bulatma.
Gitme diyorum son defa,
Gidersen de seni tutacak değilim.

Eğer gidersen;
Şafak vaktinde yola çıkmalısın,
Bir destan yazmalısın kendince.
Ama bir bayrak daha doğmamalı gidişinle…

Şimdi yollar yıldızlarla kaplıdır,
Ve içi bilinmeyen
Yaldızlı eşyalar gibidir insanlar,
Aldanmak çok kolaydır…

Gitmeden son bir defa
Umutlarını göster bana!
Hani umutsuzluğunun içinde kaybolan,
Ve beni düşüreceğin
Uçurumu göster gidişinle.
Urganını göster;
Hani boynuma takacağın,
Ve haince beni asacağın.

Bu şehir gaddar, dilenmez aman,
Bir ordu gücüyle üzerime geldiği zaman,
Duvar gibi sessiz ve manasız
Görününce umutlar,
Sicim gibi bir yağmur yağmaya başlar,
Şiirlerimin mısralarını zorlar,
Mısralar paramparça.
Silah kurşunuyla değil,
İhanetin darbesiyle
Şiirler kan revan içinde,
Şiirlerim delik deşik.

Boyalı şehirler mi meskenin senin?
Vuslatın orasıymış gibi gidiyorsun öyle mi?
Git! Sevdiysem yürek sökemem,
Ama bil ben sana kin güdemem,
Öfkem sana değil, sensizliğedir.
Sana uzattığım dikensiz gül, ayrılığın rengidir.
Sevdamın, özlemimin kokusu var onda,
Ne olur bari onu kokladıkça
Yazıklanası aşkımı hatırla.

Yollar toza bulayacak seni
Ve kış vakti, ayazda üşüyeceksin.
Görmüyor musun yollar hüzünlere gebe?
Hüzünler yeşermesin yüreğinin bozkırlarında,
Ve bir kurt sancısı düşmesin bu şehre.

Gitmekte nereden çıktı?
Hani ucunda ölüm yoktu!
Gittiğin yolun dönüşü belki de olmayacak,
Bu şehir sensiz aynı kalmayacak,
Namert olayım kendim için diyorsam,
Kendim için değil, senin için korkuyorsam,
Senin için garbı inletiyorsam,
Ve ağlıyorsam çocuklar gibi,
Çekip gitme vurur gibi,
Hep karşımda durur gibi,
Gözlerinle vurur gibi,
Yakma beni hasretinle
Gitme, ne olur GİTME…