Kaldırımlardaki Adam Şiiri - Durgam Özer

Ben sabah gazetelerinin çıktığı saatlerde kendimi vururum kaldırımlara
O saatlerde caddeler bom boş olur insanlar ürkek
Tenha bir köşede sabahçı kalmış kestaneci
Şarabını yudumlar ceketinin ardından
Sabahın alacakaranlığıdır, soğuktur da üstelik
Ama alkollenmiş vücutlara soğuk neylesin
Öylesine içmiş ki adam deli mi ne?
Bir kibrit çaksalar parlayacak alabildiğine
İşte ben yıllardır bu hayatın aşınasıyım
Gündüzleri boş yer buldumu kıvırıveririm bir pak kanepesine
Bir ses böler uykumu şiştt arkadaş biraz ileri gitsene
Bu ses beni uyandırır en tatlı düşlerimden
Güneşler batar batmaz benim güneşim doğar
Ben her gece bir arkadaş bulurum kendime kafadengi
Bu senden ayrılışımı anlattığım yüz birinci adam
Biraz sıkılır hikayem uzun sürer
Onun sallanmasından benim de başım döner
Şimdi ıslak caddelerdeyim sarhoşum, yorgunumda üstelik
Düşünüyorum da
Ben böyle kaldırımlara düşecek adam mıydım
Sigaramı henüz yeni atılmış izmaritten yakacak adam mıydım
Yıllardır uğraşıyorum unutabilmek için belki
Bak yarattığın esere unutabilmiş mi seni