Kaldırımlar Biliyor Laf Aramızda

Koşuşturmacalar içerisinden çıktı artık şehir...
Gündüzün keşmekeş karmaşası,
Akşamın sükuta ermiş kızıllığı ile birlikte yavaş yavaş
Kendisini kör karanlığa bırakırken.
Sığırcık kuşları ve serçeler;
Yaşlı çınar ağacının yapraklarını dökmeye hazırlanmış
Dallarına sığınıyor...
Kaldırımlar tüm olanları seyretmekte,
Kaldırımlar çok şey biliyor.
Adımları kovalayan ayaklar,
Kafalarda ayrı ayrı düşünceler, problemler:
"yarın dershane var yine"
"patronda amma cimri"
Halime'yi parkta görebilir miyim ki yine?
"kanser olamaz, nasıl olur ya, nasıl nasıl!
"akşam yemeğinde park otel'in restoranında beyaz şarap eşliğinde mavi yengeç mi yesek?"
"kesin aldatıyor, kesin!...
"ev sahibine ne desem de bu ay ki kirayı ertelesem"
"rehber öğretmenimi çok seviyorum, ne tatlı kadın"...
Kurban bayramı geldi çattı, çocuklar gelebilecek mi? "
........
Ve güneşin doğmasıyla;
Düşünce ve problemler yer değiştirecek,
Tıpkı çocuklukta oynadığımız "köşe kapmaca oyunu" gibi
Tek farkla,
Köşeyi çocuklukta zevk ve heyecanla kapmaya çalışırdık
Ancak köşe çoktan kapılmış durumda, sorun ve problemler bağlamında...
Ve güneşin doğmasıyla;
Bir bebek gözlerini açacak dünyaya,
Başarılı bir yüz nakli ameliyatı sonrasında,
Var olan yeni yüzüyle bir hasta gülecek,
Yüzsüz olan bu dünyada.
Bir aşk doğacak, iki sevgili el ele kol kola...
Halil emmi bağ bozumunda pekmezi içecek bir solukta,
Tuğçe kız matematikten en yüksek notu alacak,
Rehber öğretmen bir öğrencisini daha kazandırıp topluma;
Gurur ve huzurla uyuyacak yatağında...
Kaldırımlar her şeyi biliyor;
Laf aramızda...