"kaldırımda Kalanlar" Şiiri - Zeynep Koçar

"KALDIRIMDA KALANLAR"
Sabah olmadı aslında,
Geceyle hesaplaşamadan uyanan insanlar var
Yorganı açmadan iç çeken anneler
Bugün de aç kalmasın çoçuklarım diyen dudaklar

Çöp konteynerinden çıkan sesi duydun mu hiç?
Bir ekmek kırıntısının peşinde çocuğun açlığı
Ve o çoçuğun gözlerindeki utancı
İnsan görüp de görmezden gelince öğreniyor sustuğu dili

Köşedeki ihtiyar her sabah aynı banka oturuyor
Yanına biri otursa şaşırıyor belki artık
Kimse sormaz "Nasılsın?" diye
Çünkü kimse duymak istemez "İyi değilim." cevabını

Gençler hayallerini askıya aldı çoktan
Bir kahvede, okeyde dönüyor gelecek planları
Gelecekten beklentileri kalmadı maalesef
Sadece düzgün bir maaş,kirayı ödeyebilecek kadar huzur yeter

Kaldırım taşlarına gömülmüş nice hikâyeler var
Ne bir kitap anlatır,ne bir haber değinir
Ama sen yürürken üzerinden geçiyorsun
Fark etmeden, dokunmadan,unutarak

Yine de bir çaydan, buhar yükseliyor bir bakkalın köşesinden
Bir kedi sokuluyor ayağına, biri gülümsüyor
Ve o an,bütün karanlık siliniyor bir kaç saniyeliğine
Çünkü umut,pes etmeyi bilmiyor

Bu hayat sert,bu hayat suskun,bu hayat acı
Ama biz bu hayatın içinden,
Bir gülüş kadar,bir merhaba kadar,
İnatla insan kalmaya devam ediyoruz

21.06.2025