Kaldırım Taşlarına Şiiri - Gül Yazganarıkan

Eskimiş bir beste çalınırken
Şehrimin üstünde
Kaldırım taşlarına döşedim seni
Binlerce milyonlarca adım
Ezdi geçti tenini...

Yağmur olup sızdım oyuklardan
Gökten karları düşürttüm üstüne,
Birkaç iyi adam ellerinde kürekle
Kürediler hepsini...

Fısıldadım yoldan geçenlerin kulaklarına
Şeytanca
Çöpleri dedim atın yerlere
Baksana çöp kutusu kaç adım ötende...
Dinledi zavallılar beni
Hatta arada tükürdü de birkaç kişi

Köpekler kediler en gözden ırak köşelerinde
Yediler yemekleri
Bir iki balık kılçığı bir de kaburga kemiği
Güneş vurunca üstüne artıkların
Koktu leş gibi
Geçerken burunlarını kapadılar sanki sen kokar gibi...

En kötü adamlara ezdirdim.
En haylaz çocuklara
En güzel kadınlar bastı üstüne
Sivri topuklarıyla
Tüm bunlar olurken ben oturuyordum bir parkta
Yalnızdım...
Sinmiştim kendime...
Yine de geçmedi kinim içimde
Karanlık, bir peçe gibi düşünce şehrime
Tek tek söktüm kaldırım taşlarını ellerimle...
attım kirli bir suya gizlice
Bir tek gözlerine kıyamadım
Bahçe duvarına koydum gözlerini
Hani şu senin çiçekler ektiğin kapı girişi
Gelip geçerken görüyorum şimdi...
Havalar günlük güneşlik
yağmur da yağmadı kaç zamandır üstelik;
Ama gözlerin;
Yosun tuttular bir iki aydır,
düşünüyorum da şimdi...
Belki de ağlıyorlar gizli gizli...
Benim gibi....