Kaldırım Pazarı Şiiri - Mustafa Çetinkaya

Bugün ufak tefek bir şeyler almak için Antalya Cumartesi pazarındaydım..Pazar girişindeki yolların kaldırımlarında köyden gelmiş elinde avucunda olanlardan bir şeyler satmaya çalışanları zabıta yerlerinden kaldırıyor ''pazar alanına gidin,satacağınızı orada satın...''diyordu.Yanılmıyorsam pazar alanına gitseler yer ücreti ödeyecekler.Zaten kazanacakları üç beş kuruş bir para onu da yer ücreti ödeyerek kaybetmek istemiyorlar.Ve kaldırım işgalinden dolayı zabıtadan azar işitmeye razı oluyorlardı..Zabıta memuru tam benim geçmekte olduğum yerdeki adama da ''kaldır..kaldır...'' dedi Zayıf,kara yağız,kırk yaşlarında gözüken adam ayaktaydı.Hafif eğildi saygılı biçimde,mahçup mahçup ,usulca : ''EVDE ÇOCUKLAR AÇ...'' dedi. Zabıta memuru ‘’ Pazar yerinde,pazar yerinde sat…’’ diyerek yürümeye devam etti.İki üç metre ötedeki yaşlı teyzeye seslendiler bu kez : ’’Sen de teyze!... Toparlan…’’ Teyze,çok şeyler söyleyecekmiş gibi bakıyordu ama bir yanı konuş derken bir yanı sus diyordu sanki.Hiç ses çıkarmadı. Zabıta memuru : ‘’Marulcu … sen de…’’ dediğinde az ötede sıra sıra park edilmiş pazarcı kamyonetlerin arasına gizlenmiş gibi duran sadece marul satan adamı gördüm.O da hiç ses etmedi.Emre itaatkar biçimde toparlanır gibi hareketler yapmaya başladı.’’ Hepinize söylüyoruz. Toplatmayın elinizdekileri bize sütçü abla!...’’ deyince gözüm zabıta memurlarına takıldı bu kez.İki kişiydiler.Biri biraz önde yürüyordu.Giyim kuşamları biraz dağınıktı.Belki bunlarında hayatları güllük gülistanlık değildi.Mevzuatı bilmiyorum ama biraz daha hoşgörülü olmalılar diye düşündüm.Adam ‘’Ev de çocuklar aç !...’’ diyordu.Daha ne desin.Çaresizliğini utana sıkıla,ezile büzüle dile getirirken daha ne desin..