Kaldı Şiiri - Metin Başol

Seni yaşamak mucize, hayal, bir düştü
Gidişinle uyandım, düşlerde sözün kaldı
Bana hayat veren, yüzündeki o gülüştü
Şimdi bana resimlerde, güzel yüzün kaldı

İnanmıştım mucizeye, bir düşe dalmıştım
Ömrümdeki en güzel armağanı almıştım
Mutluydum ben senle, öyle kendimi salmıştım
Senden bana geriye, derin bir hüzün kaldı

Ayrı gezen yürek değil, yalnız bedenlerdi
Koltuğun sahibi, giden değil, gelenlerdi
Elli dirhem fazla gelen, düşlerde ölenlerdi
Dudağında yarım, söylenmeyen sözün kaldı

Ben kafesin içinde, sen üstünde kuş idik
Her an akmaya hazır, iki damla yaş idik
Ne ilkbahar, ne de yaz, biz karlı bir kış idik
Şimdi hazan oldu, bana senin güzün kaldı

Kapalı artık kapılar, çekilmiş perdeler
Bir dakika dayanılmaz olur, beklemeler
“Ben de kaçtım zaten, hoşçakal” deyip, giderler
Gözlüğün arkasında saklanan gözün kaldı

Kaybettim sandalımda tekini küreğimin
Ezildim enkazında yıkılan direğimin
Yanıyor şimdi tüm ormanları yüreğimin
Yangın kontrol altında, yalnızca közün kaldı

Gidişin zehir oldu, kanıyor yaralardan
Ses gelmiyor artık hiç, nicedir oralardan
Centilmenim sus artık, defol, git buralardan
Aldın gittin başını, ben de bir özün kaldı

30 Ağustos 2007 –Ankara- Saat:12.55
(Zafer Bayramın Kutlu Olsun)