Kalbisin Acılarımın Şiiri - Kağan İşçen

biliyorum hiçbir yağmurun benim değil
benim asıl adım sensizlik
saçların yeri göğü süpürürdü
ama ben dokunamazdım hışırtısına kumrallığının
biliyorum benim asıl adım karşılıksızlık
bu benim kişisel son buluşum

beni ittiğin karanlıkta
yıldızları özlüyorum
yıldızları senin parmaklarınla saymayı
her halini ezberlemiştim bana bakışının
abaküsümde gözlerin
kerrat cetvelimdi kirpiklerin
gözlerini bulamadan kaybettiğimi bilmiyordum
yıldızsız bir acı çekişte yitirdimdi sesini

aryalar söylerdi kalbim duymazdın
turunç ağaçlarının altında çocuklaşırdım
umutsuz şarkılar söylemeyi
kendime yakıştıramazdım
sen olmasan da
ben vardım ya öyküsüzlüğünde
aşk olmayan aşkımızın
kaçmak ister gibi zamandan

öğlen sonları öleceğimi düşünürdüm
yanyana yaşamazdık mümkün olmayanlarını
yeni bir anı paylaşmanın
senin aklın hep bembeyaz güvercinlerinde hayatın
bense takılmışım saçlarının tel örgülerine
gözyaşlarım saçlarına dolanmış çıkaramıyorum

pazar düşleri kurmaz oldum artık
ve okuldan kaçmak istemiyorum
uçurtmam göğündeyse gülüşünün
kara kapkara ciddiye almayarak yaşamı
altı heceyle özetliyorum seni herşeyini
se-ni se-vi-yo-rum

şairin notu:

seninle bir ilgisi yok
biliyorum
sadece kendimi seninle yaşıyorum
varoluşumu seninle besteliyorum
bu sabah şunu farkettim
uyurken bile seni düşünüyormuşum
bunu uyandığımda gözlerimdeki
ıslaklıktan anlıyorum
ve ellerimin dinçliğine şaşıyorum
bu ne anlama geliyor biliyor musun
seni düşlemek düşünmek
uçurtma uçurmak gibi
hani bir filmde vardı ya
yıllar sonra uçurtma uçuran adamın
özlemle koşması gibi
çocukluğuna çocukluğuna
bense sana
sana
sadece sana
bu ilk ve son koşum olacak
çünkü sen kalbisin acılarımın

aklım fikrim hiçbir mantığım yok
bana koyduğun yasakları bile seviyorum
senden hiçbirşey beklemiyorum
bu aşk benim en güzel aşkım
seni bu aşkla ben yeniden yarattım
ve hergün yeniden yaratacağım