Kalbinde Açan Güller Şiiri - Kasım Kobakçı

Düştüğünde akşam alacakaranlığı,
Bir sevgili istiyor bu çılgın kalp,
Dokunmak isterim zaman zaman,
Parlament mavisi gecelerine.

Çekilir sular, kurur toprak,
Kaybolur yıldızlar, kaybolur ay,
Dilim dönmeyecek ve dilsizleşecek,
Başlar iç çatışmalarım.

Affet beni aşkım,
Şimdi öpüyorum gözlerinden,
Hissetmem acıyı,
Hançerlesen bile.

Bizi unuttu iyi haberler,
Hayatı kucakladığım bu şehirde,
Bir yeşil yaprak gibi,
Dalda yatan hayaller.

Sakladım akşamın koynuna,
Kadife dokunuşlu eller,
Yüreğim ateş saçıyor,
Yükselsin çığlığım göklere.

Aç kurtların saldırmasına izin ver,
Geçmiştir geçen aç kalbini,
Kök salsın toprağa geride kalanlar,
İnşa edelim camdan saraylar.

İkiyle çarpalım acıyı toplayıp,
Dalar dolaşır ayaklarımızın etrafında,
Yol boyunca biriktirdiğimiz umutlar,
El ele tutuşarak yürüdüğümüz yollar,
Sanma bizi bekleyecekler.

Sıcak olurdu anne kucağı gibi,
Dibinde uyuduğumuz dağlar,
Biçsen de bir kör tırpanla,
Yemin ederim bu kadar acımazdı.

Zarar vermedi kendine bu kadar,
Kasım ayında sonbahar,
Sinirlenme anka kuşu gibi,
Hayat kısa olsa da, aşkımız çılgınca,
Sormalısın kalbinde açan güllere.