Kalbin Aydınlığı Şiiri - Tuba Gürdere

Kalbin aydınlığından ancak düşüncenin yansımasına ulaşılır.
Her ne kadar aydınlıkta olsada insan,
bu gerçek bilince ulaşmak anlamında değildir.
Karanlık,anlık bir sureti geçiştir ve bilinmez dış bir yansımanın gölgesi daima yaşamın şeklidir.
İnsan kendi varlığına baktığında dahi nice gölgeleri vardır.
Oysa kendi varoluşunun yansımasıdır en yüce ışıktan yansıyan karartılar.
Yaşamda net bir bakış gerçeği göstermeyebilir.
Zaten gerçeğin özü gözle görülmez olandır.
Ancak düşüncede görmek, hissedebilmektir.
İnsan bazen varlığında yoksuldur ancak bu asla kendinden yoksun kalmamaktır.
Çünkü daima yokluktan dokunursun varlığına.
Yaşamda varlığına bir var katmak yaşayan herkes içindir.
Belkide bir noktada varsayımdır.
Ancak varlığından bir varoluşa erebilmek kendi varlığındanda ötedir.
Çünkü o noktada varın yoğun tükenir.
Kelime izahsız kalır sadece anlam idraki yaşanır.
Çünkü herşeyi Allah'tır (c.c) en vareden.
İnsan aydınlıkta herşeyi gören değildir.
Düşüncenin ışığında, kalbe zuhur eden yansımayla
öz bir inanç ve gerçeklik ile yaşama bütünlenendir.
İşte o noktada duyuş ve görüş yalnızca içimizde bize aittir.
Ve hertürlü geçişler,gölgeler ve yansımalar içimizdeki sonsuzluğun evrenidir.
O noktada güneş gibi doğabilecektir insan ve bi dünya olacaktır içinde.
O noktada dönecektir kendine ve sevginin birliğine.