Kalbimin Uydurduğu Şeyler

dili dönsün diye kalbimin,
gördüklerini anlatmaya.
günlerce boş satır aradım onun için.
ölçtüm, biçtim, kestim, planladım…
berraklığına bakmadan,
boş oluşuna aldandım.

yarım metrekaresini
mükemmele denk gelecek şekilde
adımladım.
kalbim sıkıştı,
planlarımın katılığında.
yoruldum,
yarım metrekare yuvarlandım.

ağaçların yosun tuttuğu yerlerden
tanık oldum güneşin doğuşuna.
kuşlar,
adımlarımın yönüne göre göç ediyorlardı.
ve ben büyük bir üzüntüyle
sürüyü sürekli dağıtıyordum.

çünkü kararsızdım.
çünkü yaşamak hep aynı yönde değil,
bir ileri iki geriydi.

dünya
santim santim kayıyordu yerinden.
buzulların erimesi ve
yeraltı sularının
aşırı miktarda çekilmesi sonucu muydu bu?

yoksa,
içimde hareketlenip hareketlenip
sıkışan devrimlerin mi?

kutup yıldızı sıkılıp sıkılıp
gün boyunca yerini değiştiriyordu.

yüzerim diye atladığım sular,
kesin bir keskinlikte
yarıyordu şimdilerde başımı.

vakit sıfır derece oldu mu?
ben doğduğumda
iki yüz yetmiş üç kelvindi.
ama
hiç üşümedim.
ve
unuttum üşüdümse de.

boyumdan kısa ipimle
dipsiz bir kuyuya indim.
acı uluslararası.
ama kalp yalnızdı.
paketlenmişti kırılmasın diye.

aldım,
çocukken payıma düşen
o kederli söz dağarcığını.
tatlı sularda yıkayıp
kalbimin köşesine astım.

belki yürürken o yamaca,
kulağıma kaçmasaydı o kör takvimler.
sizi daha iyi duyabilirdim.
hatta belki de kendimi,
sizi bu kadar önemsemeseydim.

ama acılarım size göre şekillenirdi,
ey yaşam ve ey yaşayanlar.
bu diyar, bu sabaha karşılar
ve bu uykular…

çalkalanırken vakit bozuk bir dairede,
pencereler buğulanırdı.
ve dünya görünmez olunca
ben de kendi yolumu çizerdim.

o zamanlar
bayraklar asılıydı tepelere,
en tepelere.
rüzgarın uğultusuyla
başlarlardı ıslıklarını çalmaya.

pastel boyalarım olmasa da
kara bir kalemle,
şehrin bir kopyasını çıkarıp
içime katardım.
anlaşılmasın diye aykırılığım.

kimseler yokken etrafta
ezberlerim diye her ayrıntıyı,
kuş bakışı bakarken şehrin manzarasına…

insansızlığın ıssızlığında,
bir daha kaybolmam sanırım.

ellerim bu bozuk düzene başkaldırırken
uzatır kendini,
uzandığı elleri cebinde gezinir.

kayboldum,
çünkü
kimse olmasa bile
orada bir ben vardım.