Kalbimin Solmayan Filizi Şiiri - Ufuk Çoban

Karanlık neden yutar ki bir tutam pırıltıyı?
Hiç düşünmez mi ona muhtaç olanları?
Sevgi değil miydi her zaman gücünü kullanan?
Uğrunda bir kıvılcım için savaşanları koruyan.

Ben yenik düştüm karanlığa,
Muhtaç kaldım bir kıvılcımın sıcaklığına.
Işıklar söndüğünde, ses kesildiğinde,
Ben de bıraktım kalbimi sonsuz adalete.

Nedenini bilmem gerekseydi her düşüncemin,
Tadını çıkartırdım sürekli kendimle tartışmamın.
Gerçeği kabullenmek için harcadığım zamanın,
Açığını kapatmak için çalışırdım gücüme bakmaksızın.

Hala anlamıyorum küçükken neden büyümek istediğimi?
Neden direttim sevdim bu çocukça isteği?
Keşke akıllı olsaydım da büyümeseydim,
Hiçbir zaman tanımasaydım bu gerçek sevgiyi.

Sanki yetmez miydi sevseydim kediyi, köpeği?
O zaman bu kadar üzülmezdim kaybedince sevdiğimi.
Şimdi bilemez oldum içimdeki havayı, içtiğim suyu,
Ne de boğazımdan geçmeye çalışan bir lokma ekmeği.

Parçalanan öyle bir yürekti ki,
Yanında götürdü sevdiği herşeyi.
Mutluluk bulduğu küçük bir gülüştü
Geçmiş zamanda hayal meyal bildiği.

Gözlerimi bıraktım bir göl kıyısına,
Faydalı olur diye susayan kurda, kuşa.
Artık gözlerim döndü bitmeyen iki pınara,
Sevgiyle işlediğim onları, beyaz duvaklı bir sabır taşına.

Kollarımı bıraktım ıssız bir mağaraya,
Artık onların faydası ne bana, ne de bir başkasına.
Eğer niyetleri olursa başka birine sarılmaya,
Onlara soracak büyük bir hesabım olsun acımazca.

Salıverdim ellerimi gökyüzüne uçsunlar diye,
Biliyorum dönmeyecekler bir daha geriye.
Artık başka bir şeye dokunmak yerine,
Paylaşırlar kahırlarını fırtınayla bile seve seve.

Dudaklarımı gömdüm seni ilk tanıdıkları yere
İnan kimsenin bulamayacağı kadar derine.
Artık onlar üşüyor, muhtaçlar küçük bir buseye,
Üzgünüm, razı olmalılar elden gelene.

Ayaklarım artık iki ağaç, piknik yaptığımız yerde.
İhtiyaçları yok ki geri kalanın bir yere gitmeye.
Belki mutlu olurlar biri kazırsa sevgisini üzerine.
Gururla taşır aldığı yükü bir mutlu geleceğe.

Beynim kendini aldı gitti zaten,
Bana hiç bir söz hakkı tanımadan.
Şikayetçiydi son zamanlarda onu kullanamadığımdan,
Gitme diyemedim, sadece baktım ardında.

Kulaklarım ıssız bir adada şimdi,
Korkarak sordum neden gittiklerini.
İnsana yakın olmak neye yarar ki?
Duyamadıktan sonra sevgi sözcüklerini.

Dilimi sakladım büyük bir dağın en soğuk yerine,
Donup sevdiğini söyleyemesin diye başka birine.
Zaten gerekte yok ki, düşününce niye diye,
Duyamadıktan sonra ne bulabilir ki söylemeye?

Kalbimi parçaladım dün akşam kendi ellerimle.
Ayrılan her parça ışığıydı yaşadığı anının.
Ellerimden yayıldı bütün gökyüzüne,
Söz verip her baktığında, beni sana hatırlatmaya.

Herkes aldı elimde kalan bütün hayallerimi,
Her hayalim hatırlattı büyük bir sevgiyi.
En sonunda elimde bir bebişim kaldı,
Onuda sen saklar mısın kalbinin en sıcak yerinde, kalbimin solmaz filizi?

Neyim kaldı ki kendime beni bana hatırlatan.
Ben bile unuttum neyim vardı, ben neydim?
Herşey beni bıraktı gitti, artık yalnızım,
Bari sen beni unutma olur mu bitanem?

1999