Kalbimi Gömdüm Şiiri - Celal Bahar

Sen giderken,
Güneş bile bana küsmüştü,
Gökten iki yıldız,
O anda yere düşmüştü,
Sevmiyorum deyişin var ya;
Beni nasıl da üzmüştü,
Ah be zavallı kalbim;
Bu acı hiç bitmez,
Hiç tükenmez sanmıştı.
Zaman nasılda olduğu yerde kalmıştı,
Saatler durmuş,
Akrep yelkovanı seyre dalmıştı.

Ey kıymet bilmeyen sevgili,
Bilsen yokluğun bana nasıl da zor olmuştu.
Sanmıştım ki kıyametim kopuyor.
Kalbimin feryadından,
Kulaklarım sağır oluyor.
Nefesim ciğerlerim yerine,
Boğazıma doluyor,
Kendi soluduğum hava bile sanki beni boğuyor.
Sen nereden bileceksin ki,
Terk edilmek seven bir kalbe nasıl da koyuyor...

Geri geldiğinde ise,
Artık tüm ışıklar sönmüştü,
Gün çoktan karanlığa dönmüştü,
Gönlümdeki aşkın ise,
Maalesef ki ölmüştü,
Sonunda aşkımın kıymetini anladın belki ama
Çektiklerimi bir daha göze alırım sanma.
Ben kıyameti yaşadım, mahşeri gördüm,
Binlerce kez dirilip, tekrar tekrar öldüm.
Sırf feryatlarını susturmak için,
Kalbimi bile,
Canlı canlı toprağa gömdüm...