Kalbimden Söküp Atamam Şiiri - Kasım Kob ...

Temizdi benim hislerim,
Ölçüsüz, sınırsızdı...
Hiçbir beklenti taşımadan, bağlandım ona,
Daha, yüzünü bile görmeden...
*
Bozulmamıştı sevgim,
Onu, kendi özü için sevdim,
Olmaya zorladığım kişi, olduğu için değil...
*
Dünyanın kirine meydan okuyarak,
Lekesiz bir tutkuyla, sevdim onu,
Ve onun da beni, aynı şekilde sevmesini dileyerek,
Olmak istediğim kişi, olarak değil,
Gerçek kimliğimle...
*
Gel gör ki, olmadı beklediklerim,
Ne hayallerim tutabildi onu, yanı başımda,
Ne de, yürekten bağlılığım.
*
Güz mevsiminde, solan yapraklar misali,
Benim de dileklerim, düşlerim, birer birer sarardı,
Ufacık bir rüzgârla, yere düşecek şimdi hepsi...
*
Ancak, ne kadar kederli olsam da,
Asla pişmanlık duymuyorum,
Çünkü ben, ona bu denli bağlanmış olmayı sevdim...
*
Yıllar sonra, geriye dönüp baktığımda,
Onu her anışımda,
İçim yanacak biliyorum,
Belki şimdi duyduğum kadar, yakmayacak içimi,
Belki de, gülüp geçeceğim.
*
Ama bu, ona olan duygumu, değersizleştirmeyecek...
Şimdi, o bana uzak, ilgisiz,
Anlıyorum ki, benden kendisini silip atmamı istiyor,
Aramayı bırakarak, beni ne kadar yaraladığını anlamadan...
*
Evet, hatırdan silinmek, unutulmak istiyor,
Unutmanın, silinip gitmenin, ne çetin bir sınav olduğunu bilmeden!
*
Ne mümkün, onu kalbimden söküp atamam,
Çünkü benim hatırımdan geçememek, en büyük kaderim oldu.
Oysa o, bir rüzgâr gibi esip geçti yalnızca.
Fakat ben, o rüzgârın ardından kalan izi, silmek istemedim asla...
O iz, benim en büyük hatıram oldu.
O hatıra ki, her zaman benimle...
O hatıra ki, beni ona yeniden götüren, bir köprü...
İşte bu yüzden, ben onun hatırından geçemem,
Ne bir an, ne de bir yıl sonra...
Ne onu, ne de onunla geçen günleri unutabilirim,
Unutmak istesem de...
Çünkü ben, onun hatırından geçmemeyi seçtim...
Ben onun hatırından geçemem...
Bu benim, en büyük zayıflığım ve gücüm...
Unutulmak isteyenlere inat,
Ben hatırından geçemeyeceğim!