Kalbimdeki Tek Işık Şiiri - Deniz Alp Ulaş

Karanlık bir yolda buluverdim kendimi.
Sevdiğim herkesin yolunu aydınlatırken,
Kendi yolumun nasıl karardığını
Görememiştim demek ki.
Önümdeki karanlığı her gördüğümde gülüyor,
Uzunluğunu her farkedişimde haykırıyordum:
"İnada inat yürüyorum! "
"Sana inat yürüyorum Azrail! "
Attığım her adımda bedenim,
"Bırak artık! " diyordu.
"Hayır! Bu kadar kolay değil! "
"Kalbimdeki tek ışığa,
Umuda tutunmuşken değil! "
"O ışığı önümde göremeden değil! "
Oysa ne iyilikler yapmıştım.
Herkesin yolunu ne güzel aydınlatmıştım.
Bunların karşılığında,
Karanlıkta mı son bulacaktı hayatım?
Bedenimin son çığlıkları arasında yere yığıldım.
Baktığım, o her zaman ki karanlık mıydı?
Yoksa beni alıp götüren mi?
Ayırt edemez haldeydim.
"Bitti." dedim içimden usulca. "Hoşçakalın."
"Hayatları uğruna yandığım insanlar,
Verdiğim hediyelere iyi bakın."
"Hoşçakalın."
Tanrı'ya ve Meleklerine inanıyordum elbet.
Ama karanlığın içinde kıvranırken,
Adaletten bahsetmek.
Bu düşünce beni
Son bir kez daha gülümsetmişti.
Ancak, son gülen iyi güler.
Etrafım aydınlanırken,
Ben Azrail'e gülümsüyordum.
Işık bütün bedenimi sardı ve uzaklaştı.
Bir biçim alışını hayretler içinde izledim:
Kısa boylu, kahverengi kıvırcık saçlı,
Etkileyici ela gözlü bir kız.
Ben karanlıkla kucaklaşırken,
Bu Melek'te neydi?
Afallamış, sadece ona,
O inanılmaz gözlerine bakıyordum.
Gözlerimi o gözlerden ayıramadan
Ayağa kalktım.
İstediğim tek şey,
Ona sarılmak ve asla bırakmamaktı.
Kollarını açtı "Benimde tek istediğim bu."
Kalbim onun sağ tarafında atarken,
Kendimi tamamlanmış hissediyordum.
İçimdeki her bir soğuk kırıntısı,
Yerini sıcak bir esintiye bıraktı.
"Bütün hayatım boyunca nerdeydin? "
Güldü ve fısıldadı:
"Kalbindeki ışık daima bendim."
Tanrı bir kez daha son gülen olmuş,
Meleklerinden birini bana bahşetmişti.