Kalbim Senin Evindir Şiiri - Ahmet Leven ...

Kalbim senin evindir, adresim sende vardır...
Ne zaman gönlün diler, gir, gönül kapısından...
Bilirsin, bende olan, ardından kalanlardır.
Ne zaman canın çeker; gel, gör anılarından...

Sitemime bakma sen, istemeden olur o...
Bazen canım yanıyor, dişim sıkamıyorum.
Kaç kere bastın geçtin, çiğnediğin yoldur o.
Fakat ne zaman bassan, 'bu ilkti' sanıyorum.

Ben çok feryad ederim, kulakların kapa sen...
Kapa ki, isyanlarım, sana gelip değmesin.
Ben giderim istersen, kal şehrimde, gitme sen!
Söyle umutlarıma; “Boşuna beklemesin! ”

Ne oldu bana böyle? Ben aptal âşık mıyım?
Yok, yok, öyle değildim, sen gelince bulaştı...
Çeşminiz bende hâkim, ben onda sanık mıyım?
Onlara muhtaçlığım had safhaya ulaştı.

Siz hanımefendi, siz! Bana neler ettiniz?
Şarkı nedir bilmezdim, onunla da tanıştım.
Peki, yandım diyelim, “yanmak” bilir misiniz?
Yanmayı bilmezseniz, kederimden ağlarım...

....

Şimdi çok yıllar geçti. Yeniden mi? Gerek yok!
Yeniden yanamam ben; o yangın bir kereydi.
Bir kez yandık ve bitti; tekrarına lüzum yok...
Mazide kalamam ben; onlar yaşandı, gitti...

İyi ki, vardın gülüm! İyi ki, geçtin benden,
Sayende acılaştı, dünyanın lezzetleri...
Sayende umutlandım, sen de aldın elimden.
Dünyevî telaşları... Ve kuru sevmekleri...

Şimdi her şey daha net, ekranım daha berrak!
Daha net görür oldum, fenaya gidişleri...
Boşuna kürek çekmek; dünyada aşk aramak!
Fıtratım feryat eder, sevmez böyle işleri.

Başkası olmalıydı, aşkı yanlış anladım.
Hayalimde sonsuzdun, kusurlardan uzaktın(!)
Başkasında kemalat, tutup sende aradım.
Elbet kaldıramadın ve dahi anlamadın!

Aşk, Allah’ı istiyor, Onun için verilmiş...
Maddenin maşukları, inan tatmin etmiyor.
İnsanlar kusur ile, isyan ile yetişmiş...
Üç gün “Canım! ” dese, dördüncü gün küsüyor...