Kalbi Kırık İstasyonu Şiiri - Cihan Gürel 2

Adaleti yarım kalanların,
İyi bir bahanesi olmaz, nedense.
Siz nedense dediğime bakmayın,
Onlar, bilirler gayet iyi nedenini...
Beni, ben oldum diye sallamazlara,
Gönül devr-i aleminde geçer yol bırakmadım.
Belki de ondan.
Yaşanan her şey bardaktan boşalırcasına,
Yağmurlu ve sisle kaplı...
Şişeye konulan potkallar gibi,
Umut tacirliğine devam ederken,
Zor olmuyor desem bu duygu,
Yalan olur.

Kırıp dökmeden, manevra yapmayı öğrendim ama ,
Gel, insanca konuşalım diyenler hala,
Bu kuralı öğrenemediler.

Kırık cam çerçeve tablolarımı,
Biraz da egzajere hayatımı,
Özler gibiyim bu sıralar.
Şöyle mağrur, köhne bir yerde...
Meteliğe kurşun atma zamanları mı geldi yoksa?
Şimdi tam zamanı sanırım.
Her şey öylesine değişmiş ki vakt-i zamanında,
Kırdığım kalpler,
Hesaba katmadan yaşamanın bedelini bana,
Çok ağır ödetmişler.
Neyse ne, olan olmuş artık.
Giden geri gelmez.
Huzura elveda...
Merhaba yalnızlığım,
Merhaba, yeni tozlu yaşantım.
Kısa bir not daha;
Kalbi kırık istasyonunda,
İnen yolcu kalmadı.