Kalben ziyan Şiiri - Ferhat Koçoğlu

Tarihe bir not düş, sana olan bu sevdamı
Bir kere tebessüm et dünyaya
Bitsin içimdeki bu savaş bu kan bu gözyaşı
Caddeler öfkemi kaldıramıyor artık
Kimsenin dilinde selam sabah yok

Canım yanarken yazdım bu şiiri
Bir gözyaşım birde kalemde mürekkebim,
Damla damla döküldü beyaz sayfalara .
"Aşk dikenli tel gibi kalbe sarılmış "
Can dişe takmış şiiri
Gözlerini kaçırarak gözlerimden
Gizleyemezsin hislerini
Dilimde aynı zikirle, geleceksin ümidiyle
Her sabah sevdamı tazeliyor
Gülüşünle karşılıyorum güneşi

Yeşili çok seversin biliyorum
Ben Maviye tutkun, sen turuncu akşamlara
Sahil kenarları dilek ağaçları falcılar
Her neyse
Bir kadeh şarap eksik, birde gözlerin
Ne de çok yük taşıdı ayrılığa sandalcılar
Bir vedalar ağır geldi bana birde ayrılık sözlerin

Kalben ziyan, kalben hüzünle açtığım ekmek kapımı
Henüz siftahsız henüz bahtsız
Bir dirhem gül bile satamadım bir aşığa
Yoksa Sevgiler mi değersiz
Çöl mü oldu gözlerin ne
Bir damla yaş dökmeye ,
Bir tutam sevgi vermeye .

Şimdi bir mektup yazsam sana
Postaları hicranıma
Bir şiir dokusam kağıdın bir köşesine
Nede çok şeyler var konuşulacak değil mi.?
Sayfalar yeter mi ya, ömrüm.?
Hiçbir anı boş geçmedim seni severken
Kurutulmuş güller, birkaç şiir kitabı, gümüş bileklik bir kaç damla gözyaşı
Bir sürü anı biriktirdim
Bir yığın yağmur gözlerimde
Ben de sen hiç ziyan olmadın
Hiçbir hatıra yitirmişliğim olmadı
Bir saniye unutmuşluğum olmadı o güzel gözlerini

Gecenin dördü beşi, gün doğdum doğacak
Bütün şehir derin bir uykuda şimdi
Hadda sen bile
Ben yüreğimi çivilerim
Evin duvarlarına
Can kesiği sevdam
Buram buram Çam kokusu
Neden ruhum toprağa meftun
Neden bende bu ayrılık korkusu
Eskiden yalnızlığıma ürkek
tedirgin içimde Allah korkusu
Bu Sevda kalbe ziyan kalben zulüm
Sevmekte bir meziyet , sevmekte bir meziyet

Oy goncam oy sessiz çığlığım
Gönlüm Yarık budak üst dişlerim çürük
Bir can ağrısı oturmuş yüreğime
Defterim dürük
Güller asılmış darağacıma
Acım büyük
Bilirsin işte
Her Sevda kalben ziyan